و وجودی سایه­وار،

حضوری چنان کمرنگ که مرا به یاد خوابی می­اندازد که هرگز نرفته­ام،

به یاد نبودن،

شاید هم... مرگ

و اگر می­نویسم،

هنوز شب را باور دارم

و لحظه­های تاریکی که من را به تو پیوند می­دهد،

بی آنکه بدانی،

بی آنکه باشی،

بی آنکه به یادم باشی

یا حتی دوستم داشته باشی

و اگر می­نویسم،

دوست دارم بدانی در خلأ دنیای بی­جاذبه از نبودنت عجیب معلقم،

می­چرخم

و می­چرخم

و می­چرخم

و در چشمهای ناباور یک سرگردان دلتنگ، کسی را می­بینم شبیه خودم

که هنوز عاشق کسی ست شبیه تو،

وجودی سایه­وار

و حضوری کمرنگ،

حضوری بسیار بسیار کمرنگ که نوشتن برایش منصرف می­کند مرا از مرگ و نبودن...